Marian De Kleermaeker

Samenwerken | Complexe vraagstukken | Energie brengen

Samenwerken in een netwerk met veel partijen en belangen. Daar krijg ik energie van. Die samenwerking zet ik op, als startblok voor verandering. Het liefst voor grote projecten. Daarnaast help ik mensen om (hun) mogelijkheden te zien, juist in omgevingen die vol zitten met problemen. Het helpt dat ik veel organisaties heb gezien en weet dat het gras buiten de box minstens zo groen is als binnen de box.

 

Mijn achtergrond

Na mijn studie sociologie ging ik aan de slag voor Vereniging van Nederlandse Gemeenten, waar ik werkte als adviseur. Daarna werd ik zelfstandige. In die rol begeleid ik sinds 2009 domein overstijgende innovaties en veranderingen bij de (gemeentelijke) overheid. Ik stond bijvoorbeeld aan de wieg van de decentralisaties in het Sociaal Domein, een stelselwijziging die met veel weerstand, uitdagingen en vele belangen van diverse partijen gepaard ging.

 

Ook op het brede terrein van digitale democratie tot omgevingswet begeleidde ik talrijke gemeentelijke innovaties. Draagvlak creëren was hierbij een sleutelwoord. Als rode draad loopt door mijn werk: samen veranderen vanuit passie, nieuwsgierigheid en een gedeelde verantwoordelijkheid. Mijn rollen? Projectleider, adviseur en trainer netwerksamenwerking en verandermanagement.

Mijn mooiste moment

In Amsterdam werkte ik met hulpverleners en de gemeente samen aan het vraagstuk spookjongeren. Alle partijen zaten aan tafel en een van de jongeren vroeg: ‘hadden jullie als organisaties niet mijn moeder en vader kunnen zijn?’. Door dit ongemak niet weg te schuiven maar te bespreken, werkte de groep aan woorden en beelden om het hulpaanbod mee op te bouwen.

​

Wat anderen over mij zeggen

‘Marian is ontzettend gedreven en altijd op zoek naar de oplossing.’

​

Mijn fascinatie

Hoe meningen ontstaan en wat is ervoor nodig is om ze te veranderen. Ik lees, denk, doe onderzoek en schrijf hierover. In mijn onderzoek kom ik veel mooie en interessante dingen tegen. De meest bizarre misschien wel is het Dunning-Kruger-effect: hoe minder je ergens van weet (meer dan helemaal niets), hoe zekerder je het lijkt te weten!