Onze collega’s Marian de Kleermaeker en Danja von Salisch reflecteren op het begrip ‘tijd’ in coronatijden. Haast is er niet meer bij.
Marian de Kleermaeker: ‘Ik voelde geen stress. Het te laat komen was een feit, geen oordeel.’
“De huidige coronacrisis vergt veel van ons allemaal. Het is voor mijn pubers naar dat ze niet naar buiten kunnen met hun vrienden. Het is voor mijn ouders zwaar dat al ons contact op afstand is, via het scherm van de laptop. Ik ben soms bang, bang voor wat er komen gaat, bang voor de onzekerheid.
Te laat
Maar gelukkig brengt de anderhalvemetersamenleving mij soms ook hele mooie momenten. Vandaag had ik zo’n moment. Ik zat in de auto, was op weg naar een vergadering (oké, ik was op weg naar huis om via mijn laptop te gaan vergaderen). En ik was te laat. Op zich geen geluksmoment, zou je zeggen. Maar weet je? Ik voelde geen stress. Het te laat komen was een feit, geen oordeel. Het was niet anders. Ik appte mijn medevergaderaars dat ik later ‘in de Zoom’ zou komen en reed daarna heel rustig naar huis.
Snel boodschappen doen?
Wat ik besefte, alleen in die auto, was dat ik geen plek meer had in mijn leven voor haast. Het was nergens meer nuttig om haast te hebben. Hard lopen om een trein te halen? Ik deed het niet meer. Snel boodschappen doen? Onmogelijk, met mijn karretje dat ik vast moest houden en met alle andere mensen die ik moest omzeilen. Snel even mijn boodschapjes doen bij de lokale winkels in de dorpsstraat? Laat me niet lachen. Als ik geen tijd had voor een praatje op afstand, het rustig wachten op een mandje of het laten voorgaan van kruisende winkelaars, had ik in de winkelstraat niets te zoeken.
Meer geduld
En op de weg? Door de anderhalve meter afstand in combinatie met het mooie weer, is je verplaatsen een hele nieuwe ervaring geworden. Ook hier moet ik om de haverklap wachten op mensen die voorrang hebben, of gewoon omdat fietsers met een ruimte bocht om wandelaars heen fietsen. Onze wegen zijn niet ingericht op onze nieuwe samenleving, dus moeten we als weggebruikers wat meer geduld hebben met elkaar.
Al met al merk ik dat ik voor ik de deur uitga even check of ik wel ‘zen’ genoeg ben. Heb ik mijn zonnebril op? Heb ik mijn lach bij me? Dan ben ik er klaar voor. Haast? Nee, dat neem ik nooit meer mee.
Blijer mens
De vraag is natuurlijk hoe we deze persoonlijke ervaringen gebruiken straks, als de crisis voorbij is. Als het normale leven (het nieuwe normale leven) weer de overhand gaat nemen. Hoe snel heb ik weer haast? Ik weet het niet, maar ik hoop in ieder geval dat ik het bewuste geluksmoment van vandaag – te laat komend voor een vergadering maar zonder stress – kan gebruiken om nutteloze haast straks te herkennen en los te laten. Want als deze periode me iets geleerd heeft, is het wel dat ik zonder haast een blijer mens ben.”
Danja von Salisch: “Met het dichtslaan van mijn laptop opent zich een zee van rust.”
“Vanaf het moment dat ik ’s ochtends achter mijn thuiswerktafel ga zitten sta ik ‘aan’. Het online leven bloeit als nooit tevoren. Je weet dat iedereen nu online is en niet op een heidag is, in een vergadering zit of onderweg is. Men is bereikbaarder dan ooit. Op LinkedIn krijg ik meteen antwoord op een bericht, mensen nemen gelijk de telefoon op of appen direct dat ze later op de dag terugbellen.
Niet meer onderweg
Dit geldt ook voor mij. Mijn devices melden mij opdringerig een e-mail, volgende vergadering of binnenkomend chatbericht. Als ik drie keer dezelfde melding op mijn tablet, laptop en mobiel binnen krijg, besef ik dat dit niet meer nodig is. Want ik hoef niet meer onderweg mijn email te bekijken, ik ben niet meer onderweg.
Ondanks dat ik thuis de hele dag op dezelfde plek zit, is het moeilijker om op één plek tegelijk te zijn. Om niet tijdens een call toch nog even dat appje of die e-mail te beantwoorden. Ook ik heb aan die verleiding toegegeven.
Ondertussen is het ook nog mogelijk om de online meetings van minuut tot minuut te plannen. Om 10:59 rond ik af bij het ene gesprek en 11:00 neem ik deel aan de volgende Teams vergadering. Niet eens de wandeling naar een andere vergaderkamer is meer nodig, waar je misschien een collega tegenkomt en een praatje maakt. Ik zou bijna vergeten dat ik ook een pauze nodig heb.
Vrije tijd
Deze online wereld die ik soms ook als hectisch ervaar staat in contrast met het moment dat ik klaar ben met werken. Met het dichtslaan van mijn laptop opent zich een zee van rust. Waar ik normaal ergens verwacht word, en mijn vrije tijd gevuld is met sporten, etentjes, feestjes en andere uitjes is er nu niks. Niets dat ik mis, niets waar ik op tijd voor moet komen.
Haast? Nee dat bestaat in de offline wereld (zonder kinderen, dat wel) even niet meer. Die online sportles kan ik ook later op Youtube volgen. In de supermarkt moet ik de tijd nemen en geduldig wachten tot die meneer voor mij klaar is met zijn yoghurt uitzoeken. Op straat kan ik niet meer iedereen inhalen, maar moet ik rustig wachten tot er genoeg ruimte is.
Nieuwe ideeën
Door deze ruimte poppen er telkens nieuwe ideeën in mijn hoofd op. Ik (her)ontdek nieuwe, of oude, hobby’s. Ga ineens weer schilderen, klussen, tekenen en taarten bakken. Die offline onthaasting is zo slecht nog niet. Maar dan moet ik wel die laptop dicht doen na een werkdag en andere aandachttrekkende schermen van mobiel, iPad of tv uitzetten. Ja, er zijn best een aantal aspecten aan het coronaleven die ik straks vast hoop te houden.”
Comentarios